Spiel 2012 verslag Ronald deel 2

Vrijdag 19 oktober 2012

Mooi op tijd komen we bij de beurs aan. We hebben ons voorgenomen vandaag Snowdonia uit te proberen. Bij binnenkomst gaan Enrico en ik dan ook direct naar een tafel waar dit gespeeld kan worden. Deze blijkt reeds bezet te zijn. Dan naar een andere hal. Ook deze tafel is bezet. De tafel van Suburbia ernaast is nog wel beschikbaar, dus besluiten we daar aan te schuiven. Niet veel later is ook Monique aanwezig en er schuift nog een onbekende speler aan. In Suburbia bouwen de spelers ieder een eigen stad door middel van het aanleggen van verschillende soorten zeskantige tegels. De tegels hebben allemaal hun eigen invloed, niet alleen op de aangrenzende tegels, maar soms ook op alle tegels in je stad, of zelfs op tegels van andere steden. De invloed strekt zich voornamelijk uit over de bevolkingsaanwas van je stad en het inkomen. De bevolkingsaanwas levert punten op, en inkomen heb je nodig om nieuwe tegels te bouwen. Er is een aantal tegels beschikbaar om te kopen. De tegels hebben een basisprijs en daarnaast kunnen daar extra kosten bij komen, als je niet een van de eerste twee aangeboden tegels wilt kopen. Op het scorespoor worden de punten bijgekomen, maar er staan daar ook een aantal rode strepen. Als je deze passeert, daalt je bevolkingsaanwas en je inkomen met 1. In het begin staan de rode strepen redelijk ver uit elkaar, maar naarmate je meer punten krijgt, kom je steeds vaker over een rode streep. Zo kan het zijn dat je een negatief inkomen gaat krijgen. Het spel biedt interessante mogelijkheden en speelt redelijk vlot. Het grootste nadeel vond ik de "administratie". Zo kan het zijn dat je voor een eerder gebouw extra inkomsten krijgt, als iemand anders later een ander gebouw bouwt. Zo moet je voortdurend al je gebouwen in de gaten houden en het kan zomaar zijn dat je extra inkomsten mist. Er zijn verder een aantal algemene doelen en iedereen heeft een persoonlijk doel. Deze doelen leveren aan het eind van het spel nog extra punten op. We speelden een verkort spel en op het juiste moment was ik overgestapt op het incasseren van punten. Daardoor daalde mijn inkomen snel, maar ik had juist voldoende over om enkele rondes van negatief inkomen te doorstaan. In de laatste ronde bouwde de (onbekende) speler nog een extra gebouw, waardoor ik niet meer de meerderheid had in dat type gebouwen. Daardoor haalde niemand dat algemene doel en verloor ik veel punten. Enrico kon nog veel punten inlopen, maar uiteindelijk bleek mijn voorsprong voldoende. Ik eindigde op 81 punten, Enrico op 76, de andere spelers ergens in de 40 punten. Zij waren niet op tijd overgestapt op het scoren van punten.

Daarna bracht ik een bezoekje aan Hurrican in verband met de vertaling van Lady Alice. Achter de schermen kon ik meteen met de auteur een van de spellen spelen die volgend jaar uitgegeven gaat worden: een kaartspelletje over schaapjes. Dat maakt het vertalen straks wat gemakkelijker. Daarna was het alweer tijd voor de uitreiking van de International Gamers Awards. De uitreiking vond plaats in de stand van Boardgame Geek en werd live uitgezonden. Bij afwezigheid van voorzitter Greg Schloesser voerde Stuart Dagger het woord. Helaas was dit alleen op de uitzending te horen. Voor het omliggende publiek was er niets van te verstaan. Ook begon de uitreiking wat later dan gepland. Uiteindelijk kregen auteurs en uitgevers de prijs uitgereikt en kon er nog even worden nagepraat.

In de middag bezocht ik de stand van Play This One, een nieuwe Nederlandse uitgever. Met hun eerste spel Bloqs waren vier tafels voortdurend bezet. Bloqs is een familiespel, dat vorig jaar door een Zuid-Koreaans bedrijf op Spiel werd getoond. In een nieuwe uitvoering met een maestro-variant voor wat meer tactiek is het nu voor de Europese markt beschikbaar. In Bloqs bouwen de spelers met 3D-puzzelstukken een kubus. De stukken kun je uit de voorraad krijgen of stelen van andere spelers. Wie als eerste een complete kubus heeft, wint het spel. Het spel kan echter ook op een andere manier eindigen. Dan wint de speler met de meeste complete lagen. Het spel heeft heel eenvoudige regels en kan zo door iedereen worden gespeeld. Dat trok vooral veel families aan. Maar ook het happy hour dat werd georganiseerd kon op grote belangstelling rekenen. De winnaar van het spel mocht het spel tijdens het happy hour dan ook houden! Een goed begin van een nieuwe uitgever en hopelijk volgt er meer.

Bij de stand van AEG stond een stapel spellen Infinite City. We hadden er nog nooit van gehoord, maar het spel in het formaat van een Carcassonne doos, kostte maar 3 euro. Omdat we er met een groepje omheen stonden, trok dat blijkbaar de aandacht. Want ineens wilde iedereen een exemplaar van het spel hebben. In korte tijd slonk de stapel behoorlijk snel, alleen omdat we er omheen stonden. Het spel zit boordevol tegels met prachtige afbeeldingen en een heleboel houten speelstukken. Nu maar hopen dat er ook nog een leuk spel in zit. Ik kwam langs een stand waar houten Crokinole borden werden verkocht en er was een plaatsje vrij om het te proberen. De regels bleken erg simpel. Om beurten schieten de spelers met hun vingers vanaf een basislijn schijven op het spelbord. Doel is zo dicht mogelijk bij, of liever nog in gat in het centrum te komen. Als er geen schijven van de tegenstander op het bord liggen, mag je rechtstreeks op het gat mikken. Liggen er wel schijven van de tegenstander, dan moet er ten minste één worden geraakt. Komt een schijf in het gat, dan wordt deze apart gelegd en scoort aan het einde 20 punten. Als de spelers geen schijven meer hebben, worden de punten geteld. Hoe dichter bij het centrum, hoe meer punten. De speler met de meeste punten wint. Het eerste spel was uitproberen en ik kon direct goed meekomen met de uitlegger. Het tweede spel liep veel voorspoediger. Hij miste mijn schijf die op het bord lag. Daardoor kon ik op het centrum mikken. Raak. Hij miste weer. En weer raakte ik direct het centrum. Dat ging zo tot 4 keer achter elkaar door. Daardoor won ik met overmacht. Was het echt zo simpel? Of zit er meer tactiek in het spel?

De dag was weer voorbij gevlogen. Met z'n allen gingen we eten in een nabij gelegen restaurant. Toen we eindelijk weer in het appartement waren, had ik geen energie meer om wat te spelen en zocht mijn bed op.

Naar deel 3