Spellenspektakel 2014 verslag Enrico

Het 21^e Spellenspektakel alweer. Ik ben de tel al lang kwijtgeraakt en heb eigenlijk ook geen idee wanneer ik voor het eerst geweest ben. Dat zal wel ergens eind jaren ’90 zijn geweest: de prachtige decorstukken, een editie dat je over de koppen kon lopen, helaas ook de teloorgang en verhuizing naar Zwolle. Ik heb het allemaal mee mogen maken. En gelukkig ook de terugkeer naar Eindhoven 2 jaar geleden. Aanvankelijk een voorzichtige herstart en vorig jaar alweer een stapje beter. Dat schept verwachtingen voor dit jaar en hopelijk gaan deze bewaarheid worden.

Het is een paar minuten voor 10 als ik op zaterdagochtend de parkeergarage uitloop en op een flinke rij wachtenden stuit. Dat ziet er goed uit! Niet omdat ik het leuk vind om te wachten (wat met dit prachtige weer overigens geen straf is), maar omdat ik vurig hoop dat het stapje extra dat blijkbaar nog nodig is om de paar uitgevers die geen heil zagen in deze editie van het Spellenspektakel over de streep te trekken. Hoge bezoekersaantallen doen het daarbij altijd goed.

De wachttijd in de rij wordt gedood met een gezellig babbeltje over (uiteraard) spellen en onze herinneringen aan vorige edities van het Spellenspektakel. Na een minuut of 10 begint het desondanks wel op te vallen dat de rij weinig vorderingen maakt. Dat wil zeggen: voor ons. Want achter ons maakt de rij wel aanzienlijke vorderingen. Op het moment dat wij naar binnen kunnen, staan de laatste wachtenden al tot aan het einde van het beursgebouw. Er gaat dus duidelijk iets niet goed, want zo tegen half elf hadden deze vroege vogels natuurlijk al lang binnen aan een tafeltje moeten zitten. De bottleneck is snel getraceerd: er is slechts één scanapparaat voor alle bezoekers die een voorverkoopkaartje hebben gekocht. Dat kan niet goed gaan en even later grijpt de organisatie gelukkig in waardoor de rij snel geslonken is.

Wij (dat zijn Sandra en ik) zitten dan al aan een tafeltje in de stand van Quined Games om AquaSphere te testen. Tijdens Spiel waren de hoge verwachtingen al bevestigd door de eerste plaats in de Fairplay-ranking. Maar toen had het spelen hiervan geen hoge prioriteit omdat ik al wist dat het ook op het Spellenspektakel te spelen zou zijn. Bij AquaSphere ben je een onderzoeker die in het onderzoekscentrum op de oceaanbodem robots inzet om zijn onderzoeken zo goed mogelijk te laten verlopen. Daarbij heb je concurrentie van de andere spelers, want ook zij willen natuurlijk de beste resultaten behalen. Je hebt tijdens je speelbeurt steeds de keuze tussen het programmeren van een robot of het daadwerkelijk uitvoeren van het onderzoek door de robot. Om het onderzoek uit te voeren, moet je wel op de goede plaats zijn en dat kost tijd. Natuurlijk heb je daar niet heel erg veel van en dus wordt het keuzes maken.

AquaSphere is overduidelijk een Eurogame: het spelmechanisme is belangrijker dan het thema. Gedurende het spel heb ik ook geen moment het gevoel gehad dat ik op de zeebodem bezig was met onderzoek. Maar eigenlijk vind ik dat ook ondergeschikt. Belangrijker vind ik het of een spel goed in elkaar zit, de acties logisch zijn en of er een gezond evenwicht tussen speelplezier en concurrentie is. Dat is bij AquaSphere dik in orde. De regels zijn best eenvoudig, maar de mogelijkheden legio. Je wilt dus veel meer doen dan eigenlijk kan en dat zorgt voor gezonde chaos. Heb je er moeite mee om prioriteiten te stellen, dan ga je ongetwijfeld een keer de mist in.

Hierna wordt het tijd om de beurs verder te bekijken. Het is gezellig druk: niet alleen de speeltafels zijn bijna allemaal bezet, ook in de gangpaden en bij de verkoopstands zijn genoeg mensen om een aangenaam gevoel bij te krijgen. Het contrast met de herinnering aan de kille omgeving in Zwolle van een jaar of 5 geleden is groot. Tijdens de tour door de hal komen we regelmatig bekenden tegen en tussendoor volgt een korte uitleg over het Joepspel (ik hoor niet bij de doelgroep, maar het is wel leuk gemaakt) en bij Every Dog Enterprises.

Dan wordt het alweer tijd om naar de uitreiking van de Nederlandse Spellenprijs te gaan. Vorig jaar was deze op de beursvloer zelf, nu is ervoor gekozen om deze in de persruimte te houden. Gastheer Bart Nijssen praat het allemaal vlot aan elkaar en daagt ons zelfs nog uit met een spelletje “wie waren de voorgaande winnaars ook al weer”. Eigenlijk weet ik het allemaal wel, maar welk jaar bij welke winnaar hoort kan ik niet zo snel plaatsen. Toch is er steeds wel weer iemand die het juiste antwoord weet te geven. En als je ze zo allemaal achter elkaar ziet, realiseer je je weer dat het best een mooi lijstje is. Daar kunnen nu weer 2 namen aan toegevoegd worden: Qwixx van White Goblin Games bij de familiespellen en De Legenden van Andor van 999 Games bij de expertspellen. Helaas is de auteur van Qwixx, Steffen Benndorf, er niet in geslaagd om de machinistenstaking in Duitsland te ontlopen en heeft hij zich moeten afmelden. Jonny de Vries en Johan Kuipers nemen de prijs namens White Goblin Games in ontvangst en “good old” Michael Bruinsma is er om voor de 2^e keer in een week tijd een prijs voor De Legenden van Andor te ontvangen. Daarbij weet hij te vermelden dat de uitbreidingen eveneens zullen gaan uitkomen in het Nederlands en dat er in de toekomst nog meer te verwachten valt voor de Andor-familie. Het is niet uitgesloten dat er zelfs miniaturen bij gaan komen.

Na nog een gezellige naborrel vervolgen we onze ronde over de beurs en komen uit bij de stand van White Goblin Games, die in drie delen is opgesplitst. Erg leuk verzonnen, want daardoor speel je in een kleinere ruimte die minder gehorig is en een groter huiskamergevoel oproept. Wij kiezen voor het Machi Koro-kamertje, waar Dierik ons het spel snel uitgelegd heeft. Het is ook eenvoudig. Gedurende het spel probeer je een dorpje uit te breiden met allerlei gebouwen en voorzieningen. Daartoe dobbel je iedere beurt met 1 of 2 dobbelstenen en het resultaat activeert het gebouw (of gebouwen) met dezelfde waarde die voor je ligt. Daarvan krijg je de inkomsten. Vervolgens kun je nog een nieuw gebouw kopen met het geld dat je bezit. Er zijn ook kaarten die inkomsten tijdens de beurt van een andere speler opleveren en dat zorgt ervoor dat je altijd alert moet blijven. Het uiteindelijke doel is om de 4 gebouwen die de bevolking graag wil hebben te kunnen kopen. Lukt je dit, dan win je het spel. Machi Koro is een leuk spelletje voor tussendoor, al heb ik wel het gevoel dat wanneer iemand eenmaal voor ligt, hij ook moeilijk in te halen is. Maar bij een spelletje van een half uurtje kun je natuurlijk snel revanche nemen.

Hiermee zit het dagje spellenspektakel er alweer bijna op. We nemen nog even een kijkje bij de stand van Roll The Dice om de beurs top-30 in te vullen en daarna verlaten we het beursgebouw om een hapje te gaan eten en Glow te bekijken. Later op de avond brengen we nog even een bezoekje aan het Holiday Inn om te kijken hoe het daar is. Omdat wij in de buurt wonen en nooit een overnachtingsadres nodig gehad hebben, is het er ook nooit van gekomen om daarheen te gaan. Voor ons viel het een beetje tegen. We hadden een vrolijke boel verwacht, maar het was erg rustig in de goedgevulde speelzaal. Misschien wel stilte voor de storm, want zij hebben allemaal nóg een dagje Spellenspektakel voor de boeg. Wij komen volgend jaar wel weer, want het was wederom een gezellig dagje uit!

En omdat er natuurlijk veel te veel te zien is op de beurs om in woorden uit te drukken, volgen hieronder nog een aantal foto's!