Spiel 2015 verslag Ronald deel 1
Spiel 2015 zit er helaas alweer op. Er zijn weer de nodige records gebroken. In vier dagen zijn er 162.000 bezoekers geweest. De beursvloer besloeg meer dan 63.000 m2. Er waren maar liefst 910 standhouders uit 41 verschillende landen aanwezig. Er waren dit jaar maar liefst meer dan 1.000 nieuwe uitgaves op de beurs. Op zaterdag 10 oktober 2015 is het wereldrecord Catan spelen verbroken. Er speelden 1.040 spelers uit 25 landen tegelijk Catan op een spelbord van bijna 500 meter lengte! Tot zover de cijfers. Voor Spelmagazijn was een groot deel van de beurs gericht op het WK Pandemic, maar er was nog genoeg tijd voor andere zaken. Het verslag zal slechts een vogelvlucht zijn van wat er allemaal te zien en te doen was.
De lege tafels staan klaar voor het wereldrecord Catan.
Daarnaast de persfoto van het record.
Vlak voordat de bezoekers de beurs binnenstromen zien de stands er nog rustig uit.
Maar al gauw lopen de gangpaden en de stands vol en is het zoeken naar een plekje om te spelen. Door de hoeveelheid mensen werd het erg warm in de hallen. Jammer dat niet meer dakraampjes voor ventilatie werden geopend.
Door de overweldigende hoeveelheid nieuwe spellen, is het lastig te kiezen, waar je wilt beginnen. Vaak maak je maar gebruik van de gelegenheid die zich voordoet. Ik kon donderdagmorgen al snel aanschuiven bij Sandra en Enrico, die het spel Titan Race gingen spelen. We speelden met vijf spelers en snel werden mij de regels nog uitgelegd. Op een klein vierkant spelbord proberen de spelers drie keer de overzijde te halen. Elke ronde worden de dobbelstenen gegooid en om beurten mogen de spelers er één uitkiezen en hun beurt uitvoeren. De speler die de laatste dobbelsteen zou moeten nemen, pak alle stenen en gooit deze opnieuw. Dan mag hij kiezen. Het spelbord stuurt de bewegingen en met behulp van kaarten en speciale eigenschappen van de speelfiguren, kan de situatie in de race snel veranderen. Met vijf spelers is het best chaotisch. Bij het spel zitten verschillende spelborden, die je kunt gebruiken (en koppelen?). Een grappig racespelletje, maar waarschijnlijk raakt het weer snel in de vergetelheid.
Bij Queen Games kon ik aanschuiven bij Treasure Hunter van Richard Garfield. In dit spel verzamelen de spelers schatten tijdens hun reizen. Elke reis gaat door 3 gebieden. Ondertussen vallen monsters het kamp van de spelers aan. In elk gebied liggen twee beloningen: 1 voor de speler die de meeste waarde van dat gebied weet te verzamelen en 1 voor de speler met de minste waarde. Niet alle beloningen zijn positief, dus soms probeer je ze te ontwijken. Net als bij bijvoorbeeld 7 Wonders of Sushi Go, worden kaarten doorgegeven, waarvan je er eentje mag houden. Nadat alle kaarten zijn verdeeld, worden de gebieden achtereenvolgens beoordeeld en beloningen verdeeld. Je kamp laat je bewaken tegen de monsters door honden. Heb je voor een bepaald monster te weinig honden, dan wordt er geld gestolen. Dit geld gaat naar de speler met de meeste honden, tezamen met alle verslagen monsters. Zo worden vijf rondes gespeeld, waarna de winnaar kan worden bepaald. Het spel speelt lekker vlot. De keuzes zijn niet al te moeilijk en het is leuk om het resultaat van de elke ronde te zien. Het vechten tegen de monsters voelt een beetje simpel (en oneerlijk?) aan. Eén hond meer dan een ander en je krijgt een hoop inkomsten. Leuk om nog eens te spelen.
Mijn aandacht werd getrokken door het spel Super 11, een voetbalspel. De pionnen zijn uitgevoerd als voetbalshirts en de enthousiaste uitlegger haalde me over het spel te proberen. Het spel heeft erg simpele regels. Je gooit om beurten de dobbelsteen en deze geeft aan hoeveel actiepunten je hebt. Met deze actiepunten kun je je spelers bewegen (met of zonder bal), de bal in een rechte lijn passen naar een andere speler (ongeacht de afstand) of schieten op doel (mits je nog voldoende actiepunten over hebt om de afstand te overbruggen). Als je met de bal op bepaalde velden van de tegenstander komt, dan mag je een actiekaart uitspelen. Het is dus zaak om deze velden af te dekken met verdedigers. Bij een schot op doel gooien beide spelers de dobbelsteen en daarmee wordt bepaald of de bal in het doel belandt. Als de keeper in de buurt is, kan een kaart van de verdedigingsstapel nog redding brengen. Na het doelpunt moeten de spelers (helaas) weer allemaal terug naar eigen helft. Je moet dus alles weer opnieuw opbouwen. Ondanks de hoge geluksfactor, speelt het spel nog verrassend leuk. Doordat het niet moeilijk is, is het ook leuk voor ouders om met hun kinderen te spelen. Het spel is prachtig uitgevoerd. De kaarthouders zijn tribunes. Alleen ontbreekt er de mogelijkheid om de score bij te houden.
Met Sandra en Enrico kon ik The Pursuit of Happiness gaan spelen. In dit spel speel je het leven na, van jeugd tot overlijden. In dat leven streef je verschillende doelen na (die uiteraard punten opleveren). Maar je moet er ook voor zorgen dat je niet te veel stress hebt, want dat heeft negatieve gevolgen. Werken, studeren, een relatie aangaan (en onderhouden!), leuke activiteiten doen, voorwerpen kopen. Alles komt langs en past prima bij het thema. Er zitten veel leuke grapjes in de kaartjes verwerkt. Het spel speelt soepel en je hebt af en toe echt het gevoel een leven te leiden. Een tweede partner kan je voordelen geven, maar geeft ook weer extra stress. Kun je het doen zonder werk? De interactie met de andere spelers bestaat vooral uit de verhalen die ontstaan en niet zozeer uit het spel zelf. Al met al een zeer aangenaam spel om te spelen, waar vast en zeker nog over nagepraat wordt. Leuke beslissingsmomenten, maar weinig speler interactie.
Naar deel 2