Spiel 2011 verslag Ronald deel 2

Na een dagje Spiel met de kids, nu een dagje voor mezelf. Net na 10 uur kwam ik bij de beurs aan en kreeg meteen al een SMSje van Sandra. Ze was bij Lego aan het spelen. Daar had ze het nieuwe Dungeon & Dragons-achtige spel van Lego uitgeprobeerd: Heroica. Het spel bracht minder dan ze er van verwacht had. Met Lego wordt het spelbord opgebouwd, waarna er vervolgens mee gespeeld wordt. Juist het bouwaspect van Lego wordt vergeten, terwijl dat juist de kracht moet zijn. Er zit veel meer in, dan er nu uitkomt. Toch had ze zich wel vermaakt met het spel en voor kinderen is het een leuke opstap naar meer.

Daarna besloten we eerst een kijkje bij de Neuheitenschau te gaan nemen, om te kijken welke spellen we wilden uitproberen. Daar stond o.a. Risk Evolution, een nieuwe editie van Risk met een nieuwe kijk op bordspellen. Afhankelijk van gebeurtenissen in het spel, zal het spel blijvend veranderd worden: kaarten worden vernietigd, kaarten worden toegevoegd, spelregels worden in het spelregelboek toegevoegd, stickers worden op het spelbord geplakt. Beslissingen worden nu echt belangrijk, zeker voor de eigenaar van het spel! Zo zitten er in de doos diverse enveloppen, die alleen na bepaalde gebeurtenissen mogen worden geopend.

Een van de spellen waar we in geïnteresseerd waren, was het spel Água: The Water Cycle. Op het spelbord wordt een waterkringloop weergegeven. Water van de zee naar de wolken en via regen waar naar meren, rivieren en grondwater, dat allemaal weer naar zee stroomt. Iedere speler heeft zijn eigen water en de overgangen tussen de bepaalde delen zijn genummerd. In sommige gebieden, zoals de wolken en de zee, is onbeperkt ruimte voor water, in andere gebieden, zoals rivieren en meren, niet. Alle dobbelstenen worden gegooid en om beurten kiezen de spelers een dobbelsteen en verplaatsen vervolgens water langs die verbinding. Daarna moet de bevolking van water worden voorzien tegen een oplopend aantal punten. Als alle bevolking van water is voorzien, gaat het water weer naar de zuiveringsinstallatie en het water uit de zuiveringsinstallatie stroomt naar zee. De bevolking neemt met één toe en de leveringen beginnen weer van voor af aan. Zodra de bevolking het maximum bereikt of een speler 60 punten heeft gehaald, is het spel ten einde. Het idee is leuk, maar het leek ons helaas toch te simpel en besloten het niet uit te proberen.

De uitlegger wilde echter nog een ander spelletje uitleggen: Lixo (Portugees voor afval). Na een korte uitleg besloten we het te proberen. Een andere toehoorder en de uitlegger zelf deden ook mee, zodat we met z'n vieren waren. Er zijn 2 stapels kaarten: 1 stapel met afval in verschillende soorten (kleuren) en 1 stapel met afvalcontainers (in dezelfde kleuren en waardes 1, 1, 2, 3 en 5) en enkele recycle kaarten. Elke speler krijgt 5 kaarten en de bovenste container kaart wordt opengedraaid. Om beurten kunnen de spelers nu met afval van dezelfde soort bieden op deze container. Je mag je bod verhogen als je weer aan de beurt bent en je mag ook weer instappen als je al had gepast. Als iedereen achter elkaar heeft gepast, wint het hoogste bod de container. De afvalkaarten van dit bod worden afgelegd. De container levert aan het eind pluspunten op. De afvalkaarten van de boden van de andere spelers gaan op hun puntenstapel en elke kaart is aan het eind van het spel 1 strafpunt. Erg listig dus om mee te bieden en er leuk om je bod langzaam op te drijven. De spelers krijgen geen nieuwe handkaarten. Dat gebeurt pas als een recycle kaart wordt omgedraaid. Dan krijgt iedereen 5 nieuwe kaarten. Het moment waarop is dus heel onvoorspelbaar. Als de stapel containerkaarten op is, zijn alle overgebleven handkaarten ook strafpunten. Dus deze probeert iedereen tegen het einde natuurlijk nog kwijt te raken. Nu kunnen de punten worden geteld. En lekker luchtig spelletje, waarbij je elkaar af en toe lekker dwars kunt zitten, soms verrast wordt door de kaarten en soms helemaal niets kunt. Gemakkelijk met iedereen te spelen en door de grote hoeveelheid kaarten zelfs met 6 spelers te spelen. Dit spel was leuk genoeg om aan te schaffen. Sandra ging nog even met de auteur op de foto. Hij verontschuldigde zich voor het spel. Als we het niet leuk vonden, dan konden we niet zeggen dat hij niet gewaarschuwd had. Op de doos stond immers dat het afval was.

Sandra wilde graag Space Bastards uitproberen, dus dat was het volgende station. In Space Bastards heeft iedereen diverse rassen ruimtewezens beschikbaar. Met deze ruimtewezens moet je meerderheden op de diverse planeten zien te krijgen. Je beschikt over 1 ruimteschip, waar je elke ronde een keer mee mag vliegen. Leeg mag je 3 trajecten afleggen en gevuld 2. De ruimtewezens hebben verschillende maten en er moet dan ook ruimte op de planeet en in het ruimteschip zijn om de ruimtewezens te kunnen plaatsen. Naast het bord liggen relaties tussen deze ruimtewezens: wie kan met wie nageslacht produceren, wie kan wie neerschieten, wie kunnen elkaar opeten, wie kunnen niet reizen ivm ruimteziekte enz. Deze relaties kunnen tijdens het spel veranderen. Iedereen heeft actiekaarten om de relaties uit te kunnen voeren: nageslacht produceren, schieten, eten enz. Tot zover klinkt het allemaal zeer geslaagd. Het spel duurt 12 rondes en op bepaalde punten vindt er een scoreronde plaats. De actiekaarten die je gebruikt hebt, krijg je pas na ronde 6 weer terug. Je kunt elke actie dus maximaal 2 keer in het hele spel gebruiken. Dat beperkt je heel erg in je mogelijkheden. Daarnaast moet je voortdurend de relaties op je in laten werken om te kijken wat de handigste actie is. Dat werkt erg vertragend. We besloten het spel tot de eerste waardering te spelen. Ik was teleurgesteld over deze spelbeleving. Na de uitleg had ik meer van het spel verwacht. Ik zal niet gauw een tweede keer dit spel spelen. Mijn gevoel is echter gebaseerd op een half spel en ik kan er dan ook naast zitten.

Tussendoor was er natuurlijk ook nog de uitreiking van de International Gamers Awards in de stand van BoardGameGeek. Langzaam maar zeker druppelden de juryleden bijeen in de stand en ook de prijswinnaars kwamen opdraven. Om de stand stonden de nodige fotografen en zo werd het vanzelf drukker. Bij afwezigheid van voorzitter Greg deed Stuart de toespraak. Door het geluid van de beursvloer was hij voor de omstanders niet echt goed hoorbaar. De winnaars kregen hun prijs uitgekeerd en poseerden voor de fotografen. Ze namen niet echt de gelegenheid een (korte) speech te houden. Na enkele minuten was de ceremonie voorbij en kon er nog even gepraat worden met de winnaars. Martin Wallace gaf aan dat hij volgend jaar met een kort familiespel komt en mogelijk een meer-speler versie van A Few Acres of Snow. Daarnaast vertelde hij dat hij naar Australië gaat verhuizen. Zo hoor je nog eens wat.

Vervolgens liepen we Armand tegen het lijf. In de nabij gelegen stand kon het spelletje Let's Take A Hike worden gespeeld en dat leek ons een leuke gelegenheid om even bij te praten. Het idee van het kaartspelletje klonk erg leuk. Verzamel de juiste spullen in je rugzak en verdien punten door wandeltochten te maken. Als je aan de beurt bent, kun je acties uitvoeren of een hike opstarten. Met acties uitvoeren kun je nieuwe kaarten trekken, kaarten uitspelen (in je rugzak stoppen) of actiekaarten gebruiken. Je rugzak bestaat uit een basis met links, rechts, boven en onder een vak, waar bepaalde spullen in kunnen. Daarnaast kun je bepaalde voorwerpen ook in je hand nemen (daar heb je er uiteraard maar twee van). Als je op hike gaat, kunnen de andere spelers mee gaan. Nu worden telkens kaarten van de stapel gedraaid. Heb je het desbetreffende voorwerp in je rugzak of je hand (en dan bedoel ik niet je handkaarten), dan is er niets aan de hand. Heb je het niet, dan moet je voorwerpen wegdoen met een gelijkwaardig gewicht. Heb je niets meer, dan moet je stoppen met je hike. Na elke kaart kun je vrijwillig uitstappen en een kaart van de scorestapel nemen. De speler die als laatste over blijft, mag alle overgebleven kaarten van de scorestapel nemen. Alle deelnemers die aan de hike hebben meegedaan, nemen hun rugzakkaarten weer op handen en moeten deze later door middel van acties weer uitspelen. De spelers die niet op hike gegaan zijn, hebben natuurlijk hun rugzak nog liggen en kunnen uiteraard daarna zelf op hike gaan. Het klinkt allemaal leuk, maar het spel verliep erg rommelig. Telkens als je probeerde iets op te bouwen, gooiden actiekaarten roet in het eten. Het was dus vooral wat puntjes sprokkelen en op tijd uitstappen uit een hike met een hoge scorekaart. Toch hadden we het gevoel dat er meer had gezeten in het idee.

De rest van de dag werd gevuld met rondkijken, praten met diverse mensen, foto's maken, enkele aankopen doen. Het leukste T-shirt dat we onderweg tegenkwamen had in het Duits de tekst (op de voorkant) "Hij doet niets" en op de achterkant "Hij wil alleen maar spelen".

Sandra wees me nog op een leuk verschil tussen de Engelse en de Duitse versie van het Discworld spel. In de boeken is het getal 8 een ongeluksgetal en daarom wordt het vervangen door 7a. In de Engelse versie is op het spelbord het getal 8 dan ook vervangen door 7a. In de Duitse versie is dat (helaas) niet gedaan.

We liepen nog even langs uitgever Sandtimer om het eindresultaat van Aquarium te zien. Het prototype had ik enkele jaren geleden op een Ducosimbeurs in Utrecht al eens gespeeld. Helaas had ik geen tijd om er uitgebreid bij stil te staan.

De dag was voorbij gevlogen. Ondertussen hadden we Enrico en consorten gevonden en rond half zeven gingen we naar het nabij gelegen restaurant om een hapje te eten. Ook nu moesten we weer voor acht uur de tafel ontruimen, dus bleef het bij een hoofdgerecht. We konden nu even bijpraten, want Enrico had ik tijdens de beurs amper gezien. Daarna was het voor mij tijd voor de terugreis naar Nederland. Spiel 2011 zat er weer op.